Zondag 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Dit jaar met het thema “Vrijheid”. Er wordt aandacht gevraagd voor de rechten en wensen van vrouwen wereldwijd. Al jarenlang strijden vrouwen voor zelfbeschikking, individuele rechten en vrijheid. Vrijheid van vrouwen dient niet onderhandelbaar te zijn maar een vanzelfsprekendheid.
Ook binnen de lokale politiek, gemeenten, is het niet bijster gesteld met emancipatie. Er is simpelweg amper aandacht voor. En dat is jammer want zij staan dicht bij de inwoners en zouden een cruciale rol kunnen spelen bij de emancipatie.
Strijden voor emancipatie
Nog niet zo heel lang geleden, zo’n 150 jaar geleden, was het nog heel gewoon dat mannen de baas waren, ook thuis. Alleen de mannen mochten belangrijke beslissingen nemen. Meisjes mochten niet eens verder leren, nadat ze de lagere school hadden doorlopen.
Aan het eind van de negentiende eeuw streden steeds meer mensen voor emancipatie. Vrouwen, jong en oud, gingen samenwerken zodat vrouwen de kans kregen om te laten zien wat ze konden. Deze feministen eisten het recht op om te werken, naar school te gaan en vrouwenkiesrecht. Het duurde nog tot 1919 voordat vrouwen actief kiesrecht kregen.
Vrijheid is niet overal vanzelfsprekend
Aletta Jacobs was de eerste Nederlandse vrouw die in 1871 toestemming om naar de universiteit te gaan. Als eerste vrouwelijke dokter in Nederland zette ze zich vooral in voor de rechten van de vrouwen, zoals het kiesrecht. Door haar inzet en andere strijders, kunnen vrouwen in Nederland doen wat ze willen, zeggen wat ze willen en kunnen ze elk beroep kiezen. Vrouwen hebben veel meer rechten gekregen.
Maar dat is niet overal zo. Er zijn nog steeds landen waar meisjes en vrouwen niet naar school mogen, geen enkel recht hebben, overgeleverd zijn aan de mannen in hun leven.
Niet zo best gesteld met vrouwen
In Nederland is het nog niet zo best gesteld met het bestrijden van huiselijk geweld, zwangerschapsdiscriminatie, gelijke beloning, het aantal vrouwen in de politiek en meer. Vrouwen die geen contractverlenging krijgen omdat ze zwanger zijn, geen promotie maken, de lease-auto in moeten leveren en in het ergste geval een slecht beoordeling krijgen.
Vrouwen die in een zelfde functie als een man minder betaald krijgen: het is schering en inslag en zolang er nog een taboe ligt op het bespreken van je inkomsten met collega’s zal dit probleem nog wel langer blijven bestaan. Ook huiselijk geweld wil maar niet minderen. Nog steeds worden er vrouwen dagelijks mishandelt en misbruikt en wordt er handel gedreven in meisjes en vrouwen. Zelfs in Europa.
Om over al die andere onderwerpen maar niet te spreken: reclames die rolbevestigend zijn, anticonceptie waar nog steeds de vrouwen in het meeste geval verantwoordelijk voor zijn, het taboe op abortus, kostwinnerschap, ouderschapsverlof en ga zo maar door. Wij doen het in Nederland niet zo goed.
Internationale Vrouwendag is nog steeds nodig
Het is ook nodig dat vrouwen zich meer gaan verbinden met elkaar om gezamenlijk actie te voeren. De Tweede Feministische golf zou een voorbeeld moeten zijn voor de hedendaagse vrouwen. Hoe kan het dat Nederlandse vrouwen niet meer zo strijdvaardig zijn? Vinden ze het allemaal wel best? Of is het het individualisme wat maakt dat het maar niet wil vlotten met onze emancipatie?
Organisaties die wel strijden
En natuurlijk zijn er organisaties die dagelijks strijden voor de positie van meisjes en vrouwen in Nederland.
Neem bijvoorbeeld het bureau Clara Wichmann die zich al meer dan dertig jaar inzet naar een betere maatschappij voor vrouwen. Of de Bovengrondse: helder, concreet en vol energie als het gaat om feminisme.
Wat ga jij doen?
Doe jij nog iets op 8 maart? Zet jij je nog in voor de rechten van vrouwen en meisjes overal op de wereld?
Laat het ons weten!
Bron: Internationale Vrouwendag
