Wintermiddag. Onze twee kittens, Milou en Zoey, zijn na een ochtend springen en razen door het hele huis, verzeild geraakt in een diepe slaap. Zusterlijk delen ze hun nieuwe mand, de lijfjes dicht opeen gepakt, de staarten met elkaar verstrengeld.
Door: Klaske Bakker
De donkerte hangt al in de lucht, ook al is de middag nog maar halverwege. In de magnolia zweven flarden nevel, restanten van de mist die tot ver in de ochtend de wereld aan het oog onttrok. Door de opstijgende warmte van de radiator bungelen de kerstballen die voor de ramen hangen zachtjes heen en weer en de vlammetjes van de kaarsen flakkeren zonder onderbreking. Zo nu en dan hoor ik de poesjes zachtjes grommen. Verder is het stil in huis. Ook buiten geen enkel geluid van stemmen of gelach van spelende kinderen, van geraas van naderende auto’s, van knallend vuurwerk in de verte. Het lijkt alsof iedereen binnen is gebleven deze dag of dat men naar elders is vertrokken, zonder het mij te vertellen.
Twee werelden
Het boek dat ik aan het lezen was, sla ik dicht en mijn gedachten dwalen af naar het leven buiten dat er hoe dan ook moet zijn. Soms heb ik het gevoel dat er twee werelden bestaan. Die van mezelf en de mijnen en die van de anderen die ik niet ken, maar waarvan ik zo nu en dan een glimp opvang via krant of tv. Kinderen met bolle buikjes van de honger, mensen op de vlucht in gammele bootjes of zich verschuilend tegen rondvliegende kogels.
Mijn eigen leven is niet zonder zorgen of gedoe, maar overwegend harmonieus en vredig en ik voel me vrij om te doen en te zeggen wat ik wil. Als ik trek heb, dan pak ik een snee brood, een homp kaas of een lekkere koek. Wanneer ik ziek ben, ga ik naar de dokter en zo gauw het nacht wordt, nestel ik me in mijn zachte, warme bed. Ik kan gaan dansen, gaan sporten en elke dag een boek gaan lezen. Ik heb een tuin om in te zitten en een appelboom om me te beschermen tegen te veel zon. Ik kan mijn mening geven als ik wil en het ergens niet mee eens zijn, zo vaak ik belief.
Milou opent haar oogjes, staat op en rekt zich langzaam uit. Zoey volgt haar voorbeeld en nog loom van de slaap komen ze naar me toe en nestelen zich op mijn schoot. Ik aai hun vacht en kroel ze in hun hals. Zacht, lief, onschuldig en al mijmerend op deze koude winterdag, besef hoezeer ik het getroffen heb met mijn leven hier in Nederland en ik vraag me af of ik me had kunnen redden als het anders was geweest.
Lees ook: ‘Het verlaten tuinhuis’ is de nieuwste roman van Klaske Bakker
